De Kasteel van mijn Jeugd

Al lang geleden, toen ik 8 jaar oud was, woonde ik in een echt oude huis. Het was een enge en zwak huis van hout. Maar het was ook de kasteel van mijn jeugd. Er waren spoken, feeën, eenhoorns, een heks en een magische boom. Op de boom leef ik mijn eigen leven. Ik klom helemaal naar boven en ik zat over een grote tak waarin ik naar de hemel keek. Ik leefde honderd leven op die boom. Ik was een Princess, een ridder, een zeemeermin, een fee, en een heks. Ik leerde om te vliegen.

De huis was vol van spoken. Elke nacht moest ik onder mijn dekken verstoppen. Soms moest ik naar mijn ouders rennen. Maar nooit wilde ik met iemand naast mij op bed slapen. “Ik ben te moedig voor dat,” zei ik. Ook was het vervelend als iemand jou met hun voeten op jouw gezicht slaan. Het was wel eng, maar ook avontuurlijk. Ik geloof in engelen en goede spoken, feeën en eenhoorns die hier ooit bestaan. Die soort dingen maakte mij niet bang.

Ik geloof dat als er iets slecht was, dan was er ook iets goed. En misschien waren de spoken alleen maar bang en eenzaam. Ik dacht dat misschien kan ik de wereld met mij tekeningen beter maken. Zodat niet zo veel mensen bang en eenzaam worden net als de spoken waren. In mijn zwak houten kasteel was alles mogelijk.