j
Dit is een liedje uit mijn kinderjaren. Het is een verdrietig verhaal maar ik houd van deze soort muzikaal verhalen.
Penélope,
Met haar bruine leder zak,
haar hielen en haar zondags jurk.
Penélope,
Ze zit op een bank op de perron,
waaieren haar zelf als ze
op de eerste trein wacht.
In de stad zeggen de mensen
dat een reiziger zijn horloge
op een lentemiddag gestopt heeft.
Doei, mijn lief, niet huilen,
voor de bladeren uit de bomen zijn gevallen
zal ik terug zijn.
Denk aan mij,
ik zal voor jou terug zijn.
Arme ongelukkig meisje,
ze had op een zware april middag
haar jeugdtijd gestopt
toen haar geliefde weg ging.
In haar tuin
had de laatste bloem verwelkt.
Er is nog geen wilg
op de hoofdstraat voor Penélope.
Penélope,
Droefheid door wachten,
jouw ogen bleken te schijnen
als een train ver fluiten.
Penélope,
Een door een zie ze hen lopen.
Ze kijkt naar hun gezichten
en luistert naar hen als zij praten.
Volgens haar zijn zij
alleen maar poppetjes.
In te stad zeggen de mensen
dat de reiziger terug was gekomen.
Hij heeft haar op de groene bank gevonden.
Hij roept aan haar, “Penélope,
mijn trouwe geliefde, mijn vrede.
Stoppen alsjeblief met jouw dromen.
Kijk naar mij, ik ben jouw lief, ik ben terug.”
Ze glimlachte naar hem,
Met de ogen vol van de verleden.
Zijn gezicht en zijn huid was niet de zelfde.
"Je bent niet wie op wie ik wacht."
En daar bleef ze.
Ze zit op de perron
met haar bruine leder zak en haar hielen.
Geen opmerkingen
Een reactie posten