--> LvdW: Mama, door Laura Pausini / Wat Zeg Je?

maandag 27 mei 2013

LvdW: Mama, door Laura Pausini

Mama, ik had gedroomd dat je op mijn deur klopte.
Je bleek gespannen en jouw brillen waren bezoedeld.
Je wilde mij goed zien en dat was de eerste keer dat ik wist hoe veel je mij miste.
Je hield mij vast en vol met wonder keek naar hoe ik zo verdrietig en ademloos kon wachten.
Het is al lang sinds we van elkaar omhelsd en in het stilte je hebt gezegd, ‘het spijt me’.

Maar een enkel lawaai was genoeg om mij wakker te maken,
huilen en terug naar die dagen waarin jij voor mij zorgt kijken.
Waar in de zomer de hemel en de zee samenkomen.
Toen ik met mijn oude poppetje naar jouw verhalen elke nacht luisterde
en toen ik nog veel kleiner was jij wikkelde mij
en met veel slaperigheid in jouw armen droomde ik .

Maar dan toen ik zestien was voel ik hoe ik veranderde en ik zag me hoe ik in het feit ben.
En ik voel me zo eenzaam en wanhopig omdat ik niet de dochter dat je zo veel van hield was.
En zo was het eind van onze vertrouwen, van die kletsen dat zo veel geholpen hebben.
Ik verstopte me me achter een koude ongeduld.
En je wenste voor de zoon die je kunt niet krijgen.
Ik bleef lang op de straat, ik haatte van jouw sermoenen.
En zo werd ik ook jaloers omdat je zo ver en zo prachtig was.

En ik heb mijn droom door de gebrek van bagage weggelaten.
Mijn hart in een vaas naar de zee heb ik gegooid.
Ik heb mijn geheugen door de gebrek van moedheid verloren
omdat ik zo beschaamd om jouw dochter te zijn was.

Nee, nee…

Maar je had toch niet aan mijn deur geklopt.
Nutteloos had ik een droom die kunt niet waar zijn.
Mijn aandacht zit zo vol met de huidige


dat mijn trots laten mezelf niet me vergeven.
Maar als je ooit in een andere droom aan mijn deur zou klopten,
ik zou geen woord kunnen zeggen.
Je zou naar mij met ernstige ogen kijken
en ik zou eenzamere voelen.
Daarom schrijf ik dit verwarrende brief,
om wat vrede in mijn gedachten te vinden,
niet te reclameren en ook niet om uitvluchten te vragen.
Ik wil alleen maar zeggen, “het spijt me, mama!”
Het is niet waar dat ik beschaamd voel,
onze zielen zijn het zelfde, zo gelijksoortig.
Ik zal met geduld voor jij wachten.


Ik houd van je mama,
schrijf aan mij,
jouw dochter.

Geen opmerkingen

Een reactie posten

© Wat Zeg Je?
Maira Gall